วันนี้เมื่อ 6 ปีที่แล้วของครอบครัวเราครับ facebook นำกลับเอามาให้ดูอีกครั้ง เห็นทีไรน้ำตาซึมเพราะสงสารลูก 

เราอยู่กันแค่ 3 คน พ่อ แม่ ลูก ครับ ตอนนั้นลูกยังเล็กมาก  ผมกับภรรยาออกมาขายของเลยต้องเอาลูกออกมาด้วยเพราะไม่มีคนช่วยดูลูกที่บ้าน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ธุรกิจหลักของครอบครัวเรากำลังเกิดวิกฤติครับต้องสู้ทุกวิถีทาง

ตอนแรกผม และภรรยาช่วยกันยืนแจกใบปลิวอยู่ 2 คนแล้วเอาหนังสือให้ลูกนั่งอ่าน สักพักลูกคว้าใบปลิวออกมาช่วยแจกด้วยบอกให้กลับไปอ่านหนังสือก็ไม่ยอมเค้าบอกว่าอยากช่วยคุณพ่อคุณแม่

ตอนนั้นเราเพิ่งเริ่มธุรกิจนี้ใหม่ๆ ยังไม่มีโรงงาน ไม่มีเงินทำโฆษณา และยังไม่มีลูกค้าเลยสักคนครับ สิ่งเดียวที่มีคือความเชื่อว่าสินค้าของเรามันดีมากเพราะผมใช้เองแล้วได้ผล 

จำได้ว่าวันนั้นพวกเรายืนแจกใบปลิวขายของกันตั้งแต่ 6 โมงเย็นถึง 5 ทุ่ม ขายได้ 1 กระปุกถ้วน คนซื้อคือแม่ค้าร้านข้างๆ คาดว่าคงจะช่วยซื้อเพราะสงสาร 

จากวันนั้นถึงวันนี้พวกเรามาไกลมากครับ

ผมบอกลูกเสมอว่าลูกโชคดีมากที่เกิดมาในช่วงที่พ่อ แม่ยังลำบาก ลูกได้รับรู้รสชาติความลำบากมาแล้ว ลูกรู้แล้วว่าความลำบากมันน่ากลัว เพราะฉะนั้นถ้าไม่อยากลำบากลูกต้องเป็นคนเก่ง ขยัน ฉลาด ซื่อสัตย์ และพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ 

ลูกต้องหาทางร่ำรวยด้วยการทำให้ชีวิตผู้คนดีขึ้นเท่านั้น ห้ามหาเงินด้วยการทำให้ชีวิตคนแย่ลงเด็ดขาด แล้วชีวิตลูกจะไม่ลำบากอีกต่อไป

วันนี้ขอบันทึกเอาไว้เตือนตัวเอง และครอบครัวอีกครั้งครับ

ธีรพงศ์ เธียรพัฒนพล